Lieve echtgenoot, lieve vader, beste opa,
hoe moeten we nu zeggen hoeveel we van je hielden,
van je kwinkslagen, je lach, je woorden, van je liefde voor het leven?
Hoe moeten we nu zeggen wat je voor elk van ons betekende?
Hoe kunnen we je nu danken voor je inzet voor je gezin,
voor je gemoedelijkheid, je vriendschap, je bescheidenheid in alles,
je liefde voor je vrouw, je kinderen en kleinkinderen.
We weten het niet. Nooit was er iets teveel voor jou, of kwam iets ongelegen,
geen mens deed vruchteloos op jou beroep,
geen zorg die je niet wou delen,
geen pijn die je niet verlichten kon! Pa,
je hebt ons willen gelukkig maken,
een zorg waarvan we het einde ons niet durfden indenken.
Maar dat ondertussen als een handvol zand
langzaam tussen je vingers heen weggleden. En dan is de aftakeling heel geleidelijk-aan
maar even ongenadig je sterk lichaam beginnen te ondermijnen.
Je ziekte betekende een loodzware opdracht,
ook voor hen die je bijstonden,
tot aan de uitputtende strijd een einde kwam. Lieve man, lieve pa en opa,
we zullen je heel erg missen,
maar we blijven allen heel veel aan je denken
en bidden, hopen en verwachten, dat we elkaar weerzien in de hemel!